Net als veel mensen ga ook ik niet graag op de foto.
Zo'n grote lens op je gericht en dan nog moeten lachen ook. Liefst spontaan, terwijl je je kin iets omhoog moet doen, je hoofd een beetje schuin, je arm nog wat meer zus, je oor nog wat meer zo en je neus, of die wat minder naar voren kan.
Als een konijn in het licht van koplampen voel ik me dan. Zo'n konijn lacht ook niet spontaan.
Gelukkig bestaat Esther van Berk. Ze is niet alleen aardig, maar begrijpt ook het konijneffect. Ze laat je geen poses aannemen, maar vraagt over je werk totdat je enthousiast aan het vertellen bent en die lens (bijna) vergeet. Ondertussen klikt ze geduldig, net zolang tot er genoeg foto's zijn waarop jij je stralende zelf bent.
Terwijl ze klikte, vertelde Esther ook over haar werk. Ze doet niet aan Photoshop. Ze focust niet op de buitenkant, maar op iemands uitstraling en persoonlijkheid, vertelde ze. 'Dan heb je die opschmuck niet nodig. Ik geloof in de schoonheid van ieder mens.' Dat draagt ze uit met haar portretten.
Geloof je niet dat het kan? Kijk zelf maar.
Hé, zei ik, wat jij doet met portretten, probeer ik te doen als ik schrijf over een project of organisatie: de ziel laten zien. En we zeiden dat er zo veel moois in de wereld is, dat gezien mag worden. Precies toen we bij die conclusie kwamen, maakte ze deze foto.
